Zaburzenia snu

Zaburzenia snu mogą się zdarzyć każdemu z nas. Niestety – niektóre z nich są tak poważne, że mogą uniemożliwiać normalne funkcjonowanie, zarówno w wymiarze fizycznym jak i psychologicznym. Ogólnie możemy wyróżnić: dyssomnie, parasomnie oraz zaburzenia snu związane ze schorzeniami natury psychicznej.
Dyssomnie obejmują takie zaburzenia, które dotyczą ilości bądź jakości snu. Zaliczamy do nich m.in. bezsenność (zmniejszoną ilość lub jakość snu, trudności z zasypianiem) – pierwotną lub wynikającą z innych przyczyn, nadmierną pierwotną senność (występowanie senności mimo całej przespanej nocy), narkolepsję (zespół chorobowy o podłożu organicznym, charakteryzujący się napadami snu w ciągu dnia, katalepsją oraz porażeniem przysennym), zaburzenia rytmów okołodobowych. Do tego rodzaju zaburzeń należy również jet lag. Jest to zespół objawów wynikający ze zmiany strefy czasowej a związany z podróżą powietrzną w kierunku równoleżnikowym.
Parasomnie z kolei jest to grupa zaburzeń, którą charakteryzują występujące podczas snu lub w trakcie wybudzenia nieprawidłowe zachowania. Mogą to być na przykład: somnabulizm (czyli chodzenie w czasie snu, występujące u dzieci – co nie jest groźne, oraz u dorosłych – co stanowi już chorobę. Skłonności somnabuliczne posiada około 18% populacji), lęki nocne, koszmary senne (występujące w fazie snu REM i częściej gnębiące dorosłych niż dzieci), mówienie przez sen, seksomnie (wykazywanie aktywności seksualnej podczas snu) a także bruksizm (zgrzytanie zębami podczas snu). Zaburzenia snu często mogą być powodem innych poważnych chorób, dlatego istotne jest precyzyjne postawienie diagnozy oraz rozpoczęcie odpowiedniej terapii. Na ogół leczenie zaburzeń snu obejmuje zarówno terapię farmakologiczną, jak i zmianę stylu życia (odżywiania, wyeliminowanie stresogennych sytuacji). Bywa, iż konieczne jest również skorzystanie z porad psychiatry lub neurologa.